Środowisko ruchu samopomocy – sceptycyzm specjalistów
Niektórzy specjaliści mają sceptyczne nastawienie do grup samopomocy, co prawdopodobnie może wynikać z niezrozumienia tematu i błędnych przekonań. W konsekwencji niektórzy z nich mogą niechętnie kierować, a nawet zniechęcać swoich klientów do korzystania z form ruchu samopomocy (Silverman, 1992). Nie akceptują oni faktu, iż bez względu na to, jakie kroki poczynili lub poczynią, ich klienci mogą nadal się jąkać. Nie uznają także potrzeby, aby ich klient w celu zachowania kontroli nad jąkaniem doświadczał ciągłego wsparcia ze strony takich grup. Za brakiem zrozumienia pozytywnego wpływu tej formy pomocy na osoby z jąkaniem może kryć się obawa przed porażką wynikająca z faktu, że oczekiwania klienta co do wsparcia ze strony specjalisty nie zostaną spełnione (Cooper, 1986). Niezrozumienie specjalistów może wynikać z braku świadomości skali, w jakiej jąkanie wpływa na życie jąkającej się osoby oraz tego, jak bardzo zaangażowanie w ruch samopomocy może przyczynić się do poprawy jej zdolności radzenia sobie w życiu. Zmiana takiego postrzegania samopomocy przez specjalistów może nastąpić poprzez poszerzanie tej świadomości, np. poprzez informowanie na temat korzystnego wpływu grup samopomocy na funkcjonowanie jednostki. Zmieniły się bowiem oczekiwania klientów, którzy obecnie dostrzegają korzyści płynące z ruchu samopomocy jako profesjonalnego środowiska, w związku z czym chcą z nich korzystać. Osoby z jąkaniem są coraz bardziej zainteresowane przejęciem kontroli nad własnym życiem, co może stać się dzięki świadomemu terapeucie, który pełniąc rolę partnera, będzie czerpał korzyści płynące z samopomocy (Ramig, 1993).