How I Started to See Stuttering as a Gift
Jak jąkanie stało się moim darem
Sybren Bouwsma
Sybren Bouwsma ma 41lat i pochodzi z Holandii. Jąka się przez całe życie. Jest członkiem zarządu Holenderskiego Stowarzyszenia Jąkania Demostenes oraz Zarządu Międzynarodowego Stowarzyszenia Jąkania (ISA). Brał udział i zorganizował kilka międzynarodowych spotkań dla jąkających się młodych ludzi. Posiada wykształcenie z zakresu administracji publicznej, etyki i badań społecznych, ukończył także szkołę jako trener życia na świeżym powietrzu. Obecnie pracuje jako Nature Coach i Online Coach oraz prowadzi warsztaty w międzynarodowych projektach, które koncentrują się na budowaniu poczucia własnej wartości i pewności siebie. Więcej informacji można znaleźć na orangeraven.org.
Tematem na ten rok jest walka z przeszkodami oraz zwiększanie odporności względem nich. Moje nastawienie do jąkania zmieniało się, od postrzegania go jako przeszkody i ograniczenia, do uznania go za siłę napędową mojego rozwoju osobistego, umiejętności społecznych oraz kariery jako coacha i facylitatora. W pewnym sensie jąkanie pomogło mi naprawdę „być” sobą i czasami uważam, że jest ono moim darem. To historia mojej drogi do uzyskania odporności. Jestem całkiem szczęśliwą i pozytywną osobą, ale przez całe życie jąkanie dawało mi poczucie odmienności i sprawiało, że nie czułem się wystarczająco dobry. Przez większą część swojego życia zmagałem się z niską samooceną.
Szczególnie w młodości jąkanie i kilka innych uwarunkowań odróżniało mnie od grupy rówieśników. Często byłem sam, trudno było mi nawiązywać przyjaźnie, dokuczano mi. Z powodu jąkania trudno mi było bronić się słownie i nie czułem się swobodnie z samym sobą. Naprawdę nienawidziłem tego, że się jąkam. Marzyłem o byciu pracownikiem socjalnym, ale czułem, że nie mogę zrealizować tego marzenia z powodu jąkania.
Gdy dorosłem, po wielu sesjach logopedycznych, powoli uczyłem się akceptować siebie i zacząłem dostrzegać, że jąkanie jest tylko małą (ale ważną) częścią mnie. Zrozumiałem również, że z powodu jąkania rozwinąłem inne cechy: zdolność słuchania, nieoceniania innych i empatię. Te ważne umiejętności społeczne pomogły mi w nawiązywaniu kontaktów, ponieważ ludzie czuli się ze mną swobodnie. Dzięki temu nabrałem pewności siebie.
Jeszcze ważniejsze jest to, że po ukończeniu dwudziestu lat zacząłem działać w grupie samopomocy wraz z osobami jąkającymi się, a później zostałem członkiem zarządu National Stuttering Association w Holandii. Po raz pierwszy w życiu spotkałem tak wiele osób jąkających się. Poczułem natychmiastowo przynależność do nich. Ponieważ jąkanie było czasami jedyną wspólną nam rzeczą, nauczyłem się radzić sobie z różnymi typami ludzi, co pomogło mi w poprawie umiejętności komunikacyjnych i w rozwoju osobistym.
Wkrótce po tym, jak stałem się aktywny w stowarzyszeniu, dowiedziałem się również, że na poziomie międzynarodowym wiele się dzieje w społeczności osób jąkających się. Byłem na ponad tygodniowym spotkaniu młodzieży europejskiej, gdzie zaprzyjaźniłem się ze wspaniałymi osobami jąkającymi się. Zainspirowały mnie działania podczas Światowych Konferencji dotyczących jąkania w Chorwacji, Argentynie i Holandii. Chociaż jąkanie nadal przeszkadzało mi w kilku aspektach mojego życia, zacząłem dostrzegać jego korzystny wpływ na kontakt z innymi ludźmi i z sobą. Pomyślałem, że zamiast nienawidzić jąkania, mógłbym je lepiej wykorzystać, by pomogło mi spełnić marzenia.
Jąkanie stało się ostatnio siłą napędową mojego rozwoju osobistego i kariery. Kilka lat temu z powodu reorganizacji straciłem pracę w dziale badań polityki społecznej. Oczywiście byłem tym rozczarowany, ale jednocześnie poczułem, że to szansa. Pragnąłem pomagać innym i pracować w naturalnym środowisku. Po niedługich poszukiwaniach znalazłem szkolenie w zakresie coachingu życia na świeżym powietrzu. Uczestniczyłem w nim, aby dowiedzieć się, jak zostać trenerem życia w naturze. Myślałem, że jąkanie może być przeszkodą w bezpośredniej pracy z innymi ludźmi jako trener życia. Postanowiłem jednak pójść za głosem serca, zaryzykować i zobaczyć, czy się w tym odnajdę.
Po ukończeniu szkolenia Life Coaching skontaktowałem się z organizacją we Włoszech, która chciała zorganizować europejskie spotkania młodzieży w otoczeniu przyrody. Dzięki moim międzynarodowym kontaktom ze społecznością osób z jąkaniem zdałem sobie sprawę, że byłoby to idealne miejsce do prowadzenia zajęć dla młodych jąkających się ludzi. Mając na uwadze moje własne spotkania z młodzieżą, wiem, że byłaby to dla nich świetna okazja do nawiązywania kontaktów, uczenia się od siebie wzajemnie na bazie różnorodnych doświadczeń i kultur oraz wzmocnienia poczucia własnej wartości.
Do tej pory zorganizowałem cztery europejskie spotkania młodzieży doświadczającej jąkania (niestety spotkanie zaplanowane na rok 2020 zostało odwołane z powodu COVID-19) oraz kilka spotkań dla młodych ludzi zmagających się z innymi trudnościami. Zaangażowałem się również w międzynarodowy projekt, którego celem było napisanie podręcznika o jąkaniu dla pracowników socjalnych, więc z pobocznej ścieżki ponownie łączę się z moim wcześniejszym marzeniem o pracy socjalnej. Niedawno zdecydowałem się skupić na wystąpieniach publicznych i opowiadaniu historii, między innymi prowadząc warsztaty na zeszłorocznej Światowej Konferencji w Islandii na temat „Innego sposobu spojrzenia na zastraszanie i znęcanie się” i „Pozytywnej strony jąkania”.
Oczywiście są dni, w których naprawdę chciałbym mówić płynnie i nie czuć się innym. Jednak w coraz większej liczbie moich przedsięwzięć przekonuję się, że jąkanie jest darem i jest to jedyny sposób, w jaki mogę naprawdę być sobą. Mam szczerą nadzieję, że moją działalnością będę mógł również zainspirować innych jąkających się ludzi, by zaczęli postrzegać swoje jąkanie jako dar.
Oryginalny tekst w języku angielskim ukazał się na stronie ISAD 2020 online Conference: https://isad.isastutter.org/
Przedruk tłumaczenia za zgodą Autora i Organizatorów 23rd ISAD Online Conference Tłumaczenie na język polski: Natalia Bauszek, Karina, Konieczna, Marta Jasek
Edycja i konsultacja materiału: członkinie studenckiego zespołu projektowego: Studencka poradnia online – upowszechnianie wiedzy z zakresu balbutologopedii (D. Gawęcka, D. Hlubek, W. Lieber, S. Łukaszek, N. Nowak, T. Pytel, K. Strzelczyk, A. Szablicka, M. Śliwa) oraz zespół merytoryczny odpowiedzialny za zawartość treściową strony internetowej LOGOLab: A. Boroń, I. Michta, M. Pakura, A. Sakwerda.