And I Still Have Time to Be
Mam jeszcze czas, aby być
James Hayden
Tłumaczenie: Martyna Gąsiorek, Wiktoria Kocik, Anna Lewandowska
O autorze: James Hayden urodził się, wychowywał oraz mieszka w okolicach Nowego Orleanu. Jest fanem drużyny futbolowej New Orleans Saints, wielbicielem reality show Survivor, technologiem HLA, pisarzem oraz osobą, która się jąka. Napisał książkę “Dear World, I Stutter: A Series of Open Letters from a Person Who Stutters” (Drogi świecie, jąkam się: Seria szczerych listów od osoby z jąkaniem). Jego prace zostały opublikowane przez The Mighty, The Stuttering Foundation, Yahoo i MSN. Wystąpił w kilku podcastach, a także był mówcą podczas TEDx Ochsner w 2019 roku. James jest także kierownikiem nowoorleańskiej sekcji National Stuttering Association.
…Mam jeszcze czas, aby być
Każda podróż jest historią czekającą na opowiedzenie. Kiedy myślę o mojej podróży, myślę o trzech ostatnich wersach jednego z moich ulubionych wierszy “Here Am I” (Oto jestem) autorstwa Anis Mojangi.
…Już jestem (Already am)
Zawsze byłem (Always was)
i mam jeszcze czas, aby być. (And I still have time to be)
Patrząc wstecz i w przód mojej podróży, każdy z tych wersów reprezentuje różne etapy mojego życia. Bardzo mnie one inspirują.
Już jestem:
Ten etap osiągnąłem dopiero kilka lat temu. Wiem, że nie jestem jednym z kilku, tylko jednym z siedemdziesięciu milionów ludzi jąkających się. Wiem, że nie jestem sam, a raczej jestem częścią wspaniałej społeczności ludzi, którzy “to mają”. Wiem, że moje jąkanie mnie nie definiuje, jest to jedna z wyjątkowych rzeczy, które wpływają na to, kim jestem. Wiem, że nie jestem ograniczony w tym, co chciałbym robić, przez to, że się jąkam. Wiem, że nie jestem błaznem dla ludzi, którzy mnie słuchają, przez to, że się jąkam. Wiem, że nie jestem reprezentowany przez Prosiaka Porky. Teraz, będąc dwudziestokilkulatkiem, jestem pewny siebie oraz pewny mojego głosu. Wiem, że powrót do terapii logopedycznej był jedną z najtrudniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek zrobiłem. Teraz mogę i chcę mówić o tej części mnie. Mimo trudnych chwil, zdecydowałem się zaakceptować ją. Lubię myśleć, że jestem lepszą osobą, dzięki tej decyzji.
Osoba, którą jestem dzisiaj, jest zainspirowana osobą, którą byłem.
Zawsze byłem:
Dorastając myślałem, że po prostu jestem. Myślałem, że jestem jedyny wśród siedmiu miliardów osób na świecie, który mówi inaczej. Myślałem, że jestem zupełnie sam podczas tej podróży. Myślałem, że jestem jedynym, który “to ma”. Myślałem, że moja mowa to coś, co trzeba naprawić. Myślałem, że to coś, czego muszę się wstydzić. Myślałem, że będę miał przez to ograniczone możliwości. Za każdym razem byłem wytykany, gdy opuszczałem szkołę, żeby iść na terapię. Z powodu Prosiaka Porky myślałem, że jestem błaznem w każdej sytuacji. Kiedy wchodziłem w dorosłość, nie byłem pewny mojego głosu ani samego siebie. Wstydziłem się tego, że mam dwadzieścia kilka lat i uczęszczam na terapię logopedyczną. Nie czułem się komfortowo i nie chciałem mówić o tej części mnie. Nie akceptowałem tego. Pozwoliłem jąkaniu powstrzymywać mnie przed byciem osobą, którą chciałem być.
Osoba, którą chcę być, jest zainspirowana osobą, którą jestem teraz i osobą, którą byłem.
Mam jeszcze czas, aby być:
Osoba, którą chcę być, jest zainspirowana osobą, którą jestem teraz i osobą, którą byłem. Chcę być bardziej pewny siebie w pewnych obszarach jąkania, z którymi nadal się zmagam.
Chcę być większym rzecznikiem jąkającej się społeczności. Chcę kontynuować bycie pewnym siebie oraz swojego głosu. Dalej chcę akceptować tę część mnie. Chcę pomagać innym w odnalezieniu ich głosu i pewności siebie. Chcę być wzorem do naśladowania dla przyszłych pokoleń osób jąkających się. Chcę, aby wiedziały, że Prosiak Porky jest antytezą tego, kim są i jak powinny na siebie patrzeć. Chcę być kimś, kto pokaże im, że jąkanie się nie świadczy o tym, kim są, a raczej jedną z wielu rzeczy, które sprawiają, że są wyjątkowi. Chcę dalej mówić otwarcie o moim jąkaniu. Chcę jeszcze bardziej akceptować tę część mnie.
Chcę być osobą, której aktualnie potrzebuję, nawet jeśli nie wiem, kto to jest.
Historię mojej podróży najlepiej podsumowują słowa Shane’a Powers’a: “One plus one plus one plus one equals this” (Jeden plus jeden, plus jeden, plus jeden, równa się temu). W tym miejscu jestem dzisiaj, mając dwadzieścia siedem lat, w mojej podróży z jąkaniem…
Oryginalny tekst w języku angielskim ukazał się na stronie ISAD 2020 online conference: https://isad.isastutter.org/
Przedruk tłumaczenia za zgodą Autorki i Organizatorów ISAD 2020 online conference
Tłumaczenie na język polski: Martyna Gąsiorek, Wiktoria Kocik i Anna Lewandowska
Edycja i konsultacja materiału: członkinie studenckiego zespołu projektowego: Studencka poradnia online – upowszechnianie wiedzy z zakresu balbutologopedii (D. Gawęcka, D. Hlubek, W. Lieber, S. Łukaszek, N. Nowak, T. Pytel, K. Strzelczyk, A. Szablicka, M. Śliwa)