Postępowanie diagnostyczne powinno być oparte o zasady praktyki opartej na dowodach (ang. EBP – evidence based practice), z wykorzystaniem wystandaryzowanych narzędzi diagnostycznych oraz metod terapeutycznych, których skuteczność została potwierdzona w badaniach naukowych. Badanie diagnostyczne w oparciu o model ICF (Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia, WHO 2001) polega nie tylko na analizowaniu objawów w mowie (ilościowo i jakościowo) oraz z poziomu ciała, ale także na poznaniu emocji, myśli i nastawienia osoby z jąkaniem, ocenie jej aktywności i uczestniczenia w codziennym życiu oraz wsparcia płynącego z otoczenia. Terapeuta mowy poszukuje tego, czym dysponuje osoba z jąkaniem – jej mocnych stron, zasobów, z których można czerpać w trakcie terapii. Interpretacja danych diagnostycznych i propozycja oddziaływań terapeutycznych leżą po stronie specjalisty zaburzeń płynności mowy, ale to klient wyznacza cele terapii i decyduje, która metoda mu odpowiada. Zachęcamy do przeczytania artykułu Ocena afektywnych, behawioralnych i kognitywnych aspektów jąkania…