Rodzice nie są winni jąkaniu dziecka.
Jąkanie ma podłoże genetyczne i neurofizjologiczne. Rodzice nie są winni wystąpieniu jąkania w mowie dziecka.
Jąkanie nie jest spowodowane stresem i nerwowością lub traumatycznym wydarzeniem.
Jąkanie nasila się, gdy jesteśmy zdenerwowani, ale stres nie jest jego bezpośrednią przyczyną. Bardzo rzadko zdarza się, by wydarzenie traumatyczne spowodowało jąkanie.
Mogę rozmawiać z dzieckiem o jego jąkaniu.
Już trzyletnie dzieci zauważają swoje trudności w mówieniu. Rozmawiając o nich językiem dostosowanym do możliwości dziecka, ułatwimy mu radzenie sobie z problemem oraz zwiększymy szanse na ustąpienie niepłynności w mowie.
Osoby jąkające się nie są mniej inteligentne.
Badania naukowe dowodzą braku zależności jąkania od inteligencji człowieka (np. Charles Darwin, Isaac Newton).
Osoby jąkające się nie są nerwowe, mniej odporne psychiczne, mniej pewne siebie i bardziej lękliwe, a także niestabilne emocjonalnie.
W populacji osób z jąkaniem jest tyle samo osób zdrowych psychicznie, co w populacji osób niejąkających się. W stresie osobom z jąkaniem dużo trudniej jest mówić płynnie, podobnie jak wszystkim innym ludziom, a lęk i zmniejszona pewność siebie (jeśli wystąpią) mogą być konsekwencją utrwalonego jąkania.
Osoby z jąkaniem mówią i/lub oddychają prawidłowo.
Osoby z jąkaniem potrafią mówić prawidłowo, lecz ich mowa jest podatna na zakłócenia. Kłopoty oddechowe mogą powstać natomiast w wyniku jąkania.
Osobom z jąkaniem nie pomaga, gdy dokończymy za nie rozpoczęte zdanie.
Badania wykazały, że nie wszystkie osoby z jąkaniem uznają to za pomocne. Najlepiej zapytać rozmówcę.
Porady typu: „Najpierw pomyśl, co chcesz powiedzieć!”, „Uspokój się!”, „Nabierz dużo powietrza!”, „Nie denerwuj się!” nie są pomocne.
Badania wykazały, że osoby z jąkaniem nie uznają tych porad za pomocne. Czasem z powodu wprowadzania ich w życie pojawiają się np. kłopoty oddechowe.
Trudności w wypowiadaniu się, określane mianem jąkania, dotyczą jednej osoby na sto.